Η καπιταλιστική εξέλιξη είναι αδυσώπητη. Με πρόσχημα την τρομο-υγιεινιστική εκστρατεία της covid19, η ζωή στον πρώτο κόσμο έχει απογυμνωθεί απ’ ό,τι μέχρι πρότινος συνιστούσε αναγκαίο περιεχόμενό της: τη ζωντανή κοινωνική σχέση. Φτάσαμε στο σημείο όπου ως ζωή νοηματοδοτείται απλά η αναπαραγωγή της έμβιας οργανικής ύλης. Και στον βωμό αυτής της εκστρατείας θυσιάζονται μέρα με τη μέρα τα πιο σημαντικά δείγματα της ανθρώπινης ψυχοσυναισθηματικής υπόστασης.
Το κράτος και οι επιστήμονες οργανώνουν κεντρικά και με αυταρχικές διαταγές τον μαζικό κοινωνικό ψυχαναγκασμό. Οι πάσης φύσεως «υγειονομικές οδηγίες» έχουν συγκροτήσει ένα πρωτοφανές πλέγμα περιορισμών και απαγορεύσεων, που πίσω τους έχει στοιχηθεί το γενικό κοινωνικό άγχος, η μοναξιά, η θλίψη, ο φόβος και πάει λέγοντας. Με την άμεση απειλή της βίας (εργατικής, οικονομικής, υγειονομικής, ιατρικής και εν τέλει ψυχολογικής) συγκλονίζουν την κοινωνική ζωή και συστρατεύονται στον σκοπό ενός σύγχρονου πολεμικού σχεδίου που διατυμπανίζει ότι «αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει οριστικά κοινωνική μορφή».
Ασχέτως από την τελική έκβαση του πολέμου που εδώ και έναν χρόνο μαίνεται στη ψυχή και στo σώμα μας, είναι γεγονός ότι η αφόρητη δυσφορία της καθημερινής ζωής έχει κανονικοποιηθει για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Όνειρα; Τέλος. Ελπίδα; Μηδέν. Σιγουριά; Μετέωρη. Παρέα; Μισή και ανέσωτη!
Αυτό δείχνει η καθημερινή εμπειρία στους δρόμους και στα σπίτια μας. Αυτό δείχνει η ραγδαία αύξηση περιστατικών ψυχιατρικής νοσηλείας και ανθρώπων που ζητούν ψυχική και συμβουλευτική υποστήριξη. Αυτό δείχνει και η κατακόρυφη αύξηση αντικαταθλιπτικών και ναρκωτικών ουσιών στα πολεοδομικά λύματα, σύμφωνα με τα πορίσματα των ελεεινών ερευνών των τεχνολόγων της ανθρώπινης κοινωνίας που μελετούν τα σκατά μας ώστε να βγάλουν συμπεράσματα για τη ζωή μας.
Όμως η ζωή αναπνέει αλλού. Για κάθε σπιθαμή της ψυχικής υγείας μας που αποδυναμώνεται υπάρχει μια ξεκάθαρη πολιτική ευθύνη. Η μισή είναι δική τους κι η άλλη μισή δική μας. Κι αυτή είναι εν τέλει η μοναδική δυνατότητα που έχουμε: να μην πειθαρχήσουμε στις διαταγές της αυτοκαταστροφής και της αποξένωσης. Να δούμε την υγεία στην ολότητά της. Να ζήσουμε τα σώματά μας με ψυχή.
Όταν συνειδητοποιήσουμε αυτή την σκληρή αλήθεια ίσως καταφέρουμε να ανανεώσουμε την ταξική μας αυτοπεποίθηση. Κι ίσως μπορέσουμε να φροντίσουμε το βαθύ ταξικό μας τραύμα. Αυτό που εδώ και δύο αιώνες έχει σμιλέψει βαθιά μέσα στον ψυχισμό μας ο καπιταλισμός: την αλλοτρίωση από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φλεβάρης 2021
Κομήτης Holzkamp
komitis Holzkamp 